‘Wat is voor jou emancipatie?’, vraag ik aan Anna. Zij is 28 jaar en krijgt een bijstandsuitkering. Anna heeft een beperking en kan maar een paar uur per week werken. Als de wet niet verandert, blijft zij altijd afhankelijk van de bijstand. Haar antwoord is heel simpel: ‘Dat ik met mijn vriend kan samenwonen. We kunnen dat nu niet doen, omdat mijn uitkering dan wordt stopgezet. Want mijn vriend heeft een inkomen. Samenwonen betekent voor mij dat ik financieel afhankelijk word van mijn vriend. Dat wil ik niet. Ik wil een gelijkwaardige relatie met mijn vriend.’
Wij, als LCR, schatten dat er tussen de 60.000 tot 80.000 mensen in vergelijkbare situaties zitten. Zij hebben geen financiële zekerheid en geen grip op hun leven.
Als het gaat om emancipatie zijn we blijven steken bij discussies over gelijke beloning en het glazen plafond. We hebben het bijna nooit over de Anna’s van deze wereld. Nooit over welke obstakels de verpleegkundige, de kassamedewerkster, de productiemedewerkster, de politie-agente, de lerares ervaren die hun verdere ontwikkeling en economische zelfstandigheid in de weg zitten. Nooit over wat zij nodig hebben.
Emancipatie van de samenleving begint met de systemen zo vorm te geven dat mensen grip op hun inkomen, grip op hun leven, grip op hun keuzes hebben. Zolang Anna met haar beperking in de Participatiewet zit en niet een zeker inkomen heeft dat past bij haar persoonlijke situatie, kan zij nooit keuzes in vrijheid maken.
Ik wens alle Anna’s van deze wereld deze vrijheid toe.
Fatma Koşer Kaya
Voorzitter LCR
Wij plaatsen regelmatig berichten op onze website. Die delen we graag! Wil je op de hoogte blijven van wat er speelt binnen de LCR en de onderwerpen waarmee wij ons bezighouden? Schrijf je dan in voor onze nieuwsdienst.