Blog Amma Asante: Dag allemaal!

Hoofdpijn. Dat karakteriseert doorgaans mijn eerste werkdag bij alle andere banen die ik hiervoor heb gehad. Met hoofdpijn kom ik dan thuis vanwege de hoeveelheid informatie, nieuwe gezichten en nieuwe namen die ik op dit soort dagen te verduren kreeg. Dus op basis van deze ervaring had ik mij op mijn eerste werkdag helemaal voorbereid op hoofdpijn. Een bijzondere dag was het, des te meer omdat het ook de Dag van de Arbeid was. Op 30 april, de dag daarvoor, had ik braaf mijn leaseauto ingeleverd, de fietsbanden opgepompt en de OV9292-app op mijn telefoon gedownload. Dus niet alleen een nieuwe baan maar ook gelijk een nieuw leven als ov-reiziger. Nou als dat geen recept was voor nóg meer hoofdpijn…

Eenmaal aangekomen op kantoor en na een kopje koffie, nadere kennismaking met Barbara, Cynthia, Else en Peter – de medewerkers van het bureau – mocht ik meteen aan de slag. Op mijn bureau lag namelijk een brief van staatssecretaris Van Ark met een verzoek om een cliëntentoets uit te voeren in het kader van de wijziging van de Participatiewet. Zo, geen geneuzel maar meteen aan de slag. Toen werd het mij nogmaals duidelijk waar de LCR voor staat, wat het belang is van het werk dat we doen en bovenal voor wié we het doen. De Participatiewet: de wet die ervoor moet zorgen dat iedereen die kan werken gaat werken en daarvoor ook wordt beloond. In de praktijk moet er nog wel heel wat gebeuren om dit voor elkaar te krijgen. Met de wijziging van de wet wordt nu de eerste stap daartoe gezet.

Als ik denk aan werk moet lonen en iedereen die wil werken er de gelegenheid voor bieden dan denk ik aan ons verhaal over Beschut werk en aan advies om een inclusietoeslag. Een toeslag die ervoor moet gaan zorgen dat werken lonend wordt gemaakt voor mensen die vanuit een uitkering gaan werken en zonder reparatie daardoor achteruitgaan op hun inkomen. Of ik moet denken aan de 320.000 werkende armen in Nederland: mensen die dus dagelijks werken, productie leveren, resultaten neerzetten maar aan het einde van de maand nog steeds de vaste lasten niet kunnen betalen of behoorlijk kunnen eten en kleden. Bizar, maar het gebeurt in Nederland.

In de dagen en weken na 1 mei heb ik mij volop gestort op kennismakingen met raadsleden en met belangrijke spelers in het veld. Ik heb mij ingelezen op andere inhoudelijke dossiers, gewerkt aan de zichtbaarheid en naamsbekendheid van de LCR en om die reden ook interviews gegeven aan journalisten. Ik heb deelgenomen aan een begeleidingscommissie over laaggeletterdheid (een van de vele begeleidingscommissies waar de LCR in participeert) een afscheidsreceptie en het Divosa jaarcongres en mijn eerste bestuurlijk overleg met UWV achter de rug. Overigens zit ik nog volop in mijn kennismakingsperiode dus als ik nog niet ben langs geweest, dan komt dat nog. Ik ben immers beperkt in mijn tijd door de twee dagen die staan uitgetrokken voor het voorzitterschap.

In de eerste weken heb ik mij ook beziggehouden met een advies en lobby naar Tweede Kamerleden over de Algemene Nabestaandenwet. Die is zo versoberd de afgelopen jaren dat de wet heel weinig mensen nog enige soelaas biedt als de partner komt te overlijden. Door demografische ontwikkelingen maar ook vanwege de arbeidsmarktpositie van de vrouw, is het vaak de vrouw die achterblijft met het verdriet en financiële nasleep. Niet zelden zijn er dan ook kinderen betrokken. Geen makkelijke taak dus. Wij hebben vol overtuiging ons advies neergelegd. Samengevat komt dat erop dat we graag willen zien dat op korte en op lange termijn maatregelen worden getroffen die duidelijkheid verschaffen over het nabestaandenpensioen. Ook moet de toegang tot informatie makkelijker worden, zodat mensen niet zelf het wiel hoeven uit te vinden. De bejegening moet klantvriendelijk zijn in plaats van dat ze van het kastje naar het muurtje worden gestuurd. En tenslotte zou er een goede collectieve regeling vanuit de overheid moeten komen zodat mensen niet aan de grillen van de markt worden overgeleverd wanneer hun partner komt te overlijden.

In de tijd dat wij druk bezig waren met dit advies speelde op groter niveau natuurlijk ook de discussie over ons pensioenstelsel en inmiddels weten we dat alle partijen, inclusief de FNV, dit akkoord verder willen vormgeven. Het grote succes, minder snelle stijging van de pensioengerechtigde leeftijd, juich ik van harte toe. En na het juichen hoop ik dat alle partijen nu snel aan de slag gaan en met een goed sociaal en solidaire uitwerking terugkomen. Ik ga er dan ook vanuit dat het stuk nabestaandenpensioen hierin een goede plek krijgt. Wij hebben in ieder geval ons werk gedaan en inmiddels ook een toezegging dat onze adviezen worden meegenomen in de besprekingen van de Stichting van de Arbeid. Dit thema staat voorlopig dus nog op mijn vizier. Van het nabestaandenpensioen moesten we als LCR direct doorrennen naar de cliëntentoets van de Participatiewet. Die is inmiddels ook gereed en we komen nu toe aan de evaluatie van de Suwi-wet. En volgende week zien we elkaar bij de raadsvergadering waar we stil zullen staan bij de thema’s en activiteiten van de afgelopen weken. Ik zie ernaar uit. Tot die tijd ren ik nog even door met ons bureau, want dat is waar wij hier heel goed in zijn.

Daar vind ik ook wat van, maar daarover meer de volgende keer.

Amma Asante

LCR-voorzitter